Dat stress een vies beestje is, daar kunnen we allen van op aan.
We zijn ons er vaak wel enorm van bewust maar omarmen het anderzijds ook wel. Zeg maar, we laten het zodanig toe in ons leven tot dat het ons helemaal in z'n macht heeft en zelfs voor een stukje ons leven gaat bepalen.
Ook ik heb mij al meermaals laten overmeesteren.
In de beginjaren van mijn "werkende carrière" kreeg ik vaak te maken met échte verkrampingen in mijn buik en migraine. 's Avonds laat reed ik dan vaak nog een afstand om bij een vroegere dansleerkracht die zich had omgeschoold tot expert in orthomoleculaire voeding rust en een gepaste oplossing te vinden door middel van aangepaste voeding.
Een tweede extreme golf kwam tijdens de zwangerschap van dochtertje Ellie. Ik holde constant mezelf voorbij en achter alles aan. In de school waar ik toen werkte, gaven ze mij de naam 'de wervelwind' omdat ik telkens door de personeelskamer kwam 'geraasd'. Met alle gevolgen van dien...
Ik kreeg zwangerschap psoriasis... En ook nu nog, bij een verlaagde weerstand, uit het zich opnieuw.
In die periode had ik het op mijn kiné gemunt om tot rust te komen. Telkens als ik daar toe kwam, voelde het alsof ik eindelijk kon ontspannen en eens even op adem kon komen. Zelfs al stonden er redelijk intensieve oefeningen op het programma.
Na de geboorte was duidelijk dat dit ook een effect had gehad op Ellie. Ze was vaak erg onrustig en ontroostbaar.
Nog enkele jaren ploeterde ik verder. Telkens wanneer ik onder tijdsdruk kwam te staan, gaf het knetters in mijn hoofd. Ik verloor mijn geduld, verhief mijn stem, mijn buik schoot in een kramp en ik had het gevoel dat alles en iedereen als zand door mijn vingers gleed.
Zo kon het niet blijven duren! Al snel kreeg ik door dat het voor een groot deel ook de aard van het beestje was. Mijn werk was nooit klaar! Zelden was er rust in mijn hoofd. Maar het was aan mij was om daar iets aan te doen.
Ik werd me bewuster van de triggers die mij uit mijn 'kot' wisten te lokken, zoals tijdsdruk. Ik zocht uit wat ik nu eens écht belangrijk vond, waar ik écht mijn accenten wilde leggen en hoe ik meer balans zou kunnen krijgen.
Ik ging aan de slag door bijvoorbeeld voor alles meer tijd te plannen en van zodra de kids thuis kwamen ook écht de knop uit te zetten en de rest te houden voor bijvoorbeeld een workation). Ik leerde mezelf grenzen te stellen, de signalen van mijn lichaam te herkennen en bewuster te worden van mijn valkuilen, anders om te gaan met tijd en onderscheid te maken tussen écht dringende 'to-do's' en bijzaken.
Dat heeft ook gemaakt dat ik mezelf beter ben gaan begrijpen. Vroeger was ik precies telkens wanneer ik een job te goed onder de knie had, die beu. Telkens ongeveer na 5 jaar. Nu weet ik dat ik veel uitdaging nodig heb en dat ik mezelf moet triggeren om telkens nieuwe kennis op te doen en dat zelf te gaan uitzoeken.
Het kostte me en het kost me nog steeds heel wat maar het lukt! Met vallen en opstaan.
Want vaak is het makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je er midden in zit en je jezelf voelt vastlopen.
Dan is het goed om eens te gaan uitzoomen op het leven. Want we zijn hier maar 1 keer, dus maak er iets van waar jij je goed bij voelt! Elke dag opnieuw!
Dat gaf me de goesting om deze kennis te gaan delen met anderen om vooral het verschil mee te gaan maken in ieders leven.
Dat was het begin van My Little Pancake. Mijn strijd voor meer rust! Want als er balans is binnen het gezin, dan draagt iedereen daar de vruchten van!
Liefs
Annelies
(Bij het stukje over Ellie: Hiermee zeg ik niet dat alle baby's die onrustig en ontroostbaar zijn, stress ervaren hebben tijdens de zwangerschap)