Terug thuis komen
Terug je gekoesterd voelen
Terug vleugels om je heen voelen
Terug even troost zoeken en vinden
Het duurde even. Want ik verzette me.
Ik was lang genoeg braaf en plichtsbewust geweest.
En ik had er geen zin meer in.
In mijn gedachten over opvoeding, reizen, relaties met de mensen om me heen, werk etc, ik voelde me een vreemde.
Kind van een ander.
Meer en meer groeide ik van hen weg. Waar er vroeger diepe wortels verstrengeld zaten die het diepste met elkaar deelde, sloot ik me af als een afgehakte tak.
Ik wou anders zijn, ik wou er even niet meer bij horen.
Mijn mama vroeg het me vaak. Vertel nog eens iets. Door corona ontstond ook een lichamelijke afstand. Daar we vroeger altijd knuffelden.
Wat moet dat pijn hebben gedaan...
Dat besef kwam. Zo ineens uit het niets. Misschien wel na een gesprekje bij de speeltuin. Waar ik mijn mama écht zag spelen.
Zalig! Dat is hoe ik eigenlijk wil zijn terwijl ik precies altijd een rem op heb staan.
Wat prachtig! En toen kwam de rem los. Ook tijdens mijn turnlessen op school begreep ik terug wat écht spelen en bewegen betekende.
En ja ik had wel veel gemeen met mijn ouders waar ik wél fier op mag zijn. En ja ik mag het anders doen maar nee ik hoef mij dan niet helemaal te verzetten. Anders zijn mag en kan met respect en begrip voor elkaar en elkaars anders zijn.
Het gekke is dat het eerder op het jaar al geschreven stond in mijn kaarten die ik trok tijdens de retraite dag van studio mie.
'Laat het kind eens wat meer in je los' las ik toen. En ja die boodschap kreeg nu eindelijk duiding.
En door terug open te staan voor de liefde van mijn ouders en te zijn wie ik ben, kan ik terug genieten van hun aandacht. Weer thuis!
Liefs
Annelies
Januari 2023