In het holst van de nacht voel ik me vaak verloren en alleen. De stilte die over onze omgeving valt ; het duistere van de nacht. De sterren en de maan die over ons waken.
Haha, 'de stilte'! En nu even serieus. Die 'stilte' is bij ons al jaren zoek. En ja, ik zal er waarschijnlijk mee moeten leren leven. Gezien de oudste en jongste dochter helemaal mijn genen geërfd hebben op vlak van 'in slaap vallen'.
De middelste dochter legt gewoon haar hoofd neer en valt in slaap. Heerlijk moet dat zijn! De oudste blijft wakker en houdt haar op de achtergrond om het zo lang als mogelijk te rekken voor de tv zodat we haar zogezegd 'uit het oog" zouden verloren zijn.
Maar de jongste,.... dat is nog van een heel ander kaliber. De afgelopen twee jaar heb ik mij te pletter gepeinsd over wat we toch anders zouden moeten doen bij het naar bed gaan.
Echt alles hebben we geprobeerd!
Vroeger gaan slapen, later gaan slapen, nog een wandeling 's avonds, het bed verhogen, een groter bed, een deken, geen deken, een avondritueel of net geen en zo stil als mogelijk, slaaptechnieken van verschillende babycoaches, goed bedoeld advies van 101 mensen uit de omgeving waardoor je op de duur je alleen nog maar onzekerder voelt en door het bos de bomen niet meer ziet.
Vaak heb ik gehuild.
Als kindercoach heb ik altijd voor iedereen raad en tips. Maar voor mijn eigen gezin zit ik er te vast en te midden in waardoor ik het niet zie.
Heel confronterend en pijnlijk als de jongste dan wél heel flink bij de grootouders in bed gaat en doorslaapt. Alsook de laatste tijd wanneer papa haar in bed legt.
Terwijl het bij mij drama's zijn. Mensen die voorbij fietsen moeten écht denken dat ik al honderden biggetjes heb geslacht. Want zo klinkt het telkens weer wanneer ik Louisa naar bed breng... .
Tot laatst een vriendin zei: Zou het niet gewoon kunnen zijn omdat jij 'mama' bent. Haar mama bij wie ze helemaal zichzelf kan zijn.
Van wie ze nog even wil genieten.
Van wie ze nog even extra aandacht voor haar alleen wil.
Bij wie ze even wil ontladen.
Met wie ze nog even uitgebreid wil knuffelen.
Aan wie ze nog even een handje vraagt om rustig in slaap te kunnen vallen.
....
Zou het dat zijn? Dan wil ik er alleszins vrede mee nemen. En beschouw ik het voortaan als een mooi compliment.
Alles is ten slotte 'maar een fase' vulde een andere goede vriendin nog aan.
Liefs, Annelies
Geschreven Hiel A., november 2022